Twentse gebruikenOude gebruiken vind je veel terug in de Twentse samenleving. Let tijdens de fietstocht maar eens op de vele geveltekens die je op boerderijen en huizen ziet hangen. Of misschien zie je onderweg wel mensen die aan het klootschieten zijn.
Maar als je tussen Advent en januari een wandel- of fietstocht zou gaan maken, dan is de kans groot dat je de midwinterhoorns hoort waar men op speelt.
Midwinterhoorn
In de Advent, vier weken voor Kerstmis, tot en met Driekoningen (6 januari) hoor je in het Twentse landschap vaak de midwinterhoorns. Ze worden geblazen om de komst van het Christuskind aan te kondigen. Ten minste, dat zegt men nu. Vroeger, voor de komst van het Christendom was dat wel anders.
Met de klanken van de midwinterhoorn, probeerde men toen de boze geesten weg te jagen. Deze geesten verschenen als Hunen of Witte Wieve en waren een bedreiging voor de mensen en hun vee. Door de houten hoorn boven een put te houden, wilden de blazers het geluid nog verder laten klinken.
Ook gebruikte men de midwinterhoorn om iedereen te laten weten dat de donkere periode voorbij was en de dagen weer langer zouden worden.
Klootschieten.
Het klootschieten, ook wel kogelwerpen genoemd, is een heel oude sport die vroeger in grote delen van Nederland werd gespeeld. In alle andere delen van Nederland nam de belangstelling steeds meer af, maar in Twente bleef de sport populair.
De kans is dan ook groot dat we tijdens onze fiets- of wandeltochten mensen zullen tegen komen die aan het klootschieten zijn.
In vele delen van Twente zijn speciale klootschietbanen, maar je kunt het spel ook op zand- of asfaltwegen spelen. De bedoeling van het spel is om met zo weinig mogelijk worpen de baan af te leggen. Je speelt met een bal die is doorboord en gevuld is met lood, om hem zo te verzwaren. Je neemt eerst een aanloopje en “schiet” daarna de bal onderhands weg. Je “schiet” steeds vanaf de plaats waar je bal van je vorige worp stil kwam te liggen.
Je kunt het spel in teams spelen, maar ook met z`n tweeën.